Pozycja "Bielsko", czyli nasze schrony bojowe

W niewyczerpanym worze atrakcji, jakie zapewnia nam Bielsko-Biała możemy natknąć się na różne pozostałości z Drugiej Wojny Światowej. Jedną z nich są schrony bojowe, „Pozycja Bielsko”.

Latem 1939 roku rozpoczęto budowę 10-kilometrowego łuku fortyfikacyjnego, łączącego „Pozycję Dziedzice” z masywem Klimczoka. Zakładano, że spowolni natarcie przeciwnika, z zachodu i z północy. Do momentu rozpoczęcia działań wojennych udało się ukończyć 21 schronów żelbetowych, które łączyły się ze sobą okopami, oraz ze stanowiskami ziemno-drewnianymi. Front jednak obrał inny kierunek i nasze bunkry bez oddania strzału zostały opuszczone 2 września 1939 roku (obiekt nr 11 swoje obrażenia otrzymał już po wojnie z rąk Wojska Polskiego). Instrukcja Saperska z 1939 roku dokładnie opisuje jakie parametry muszą spełniać schrony, od stropu wymaga się by miał 100 cm grubości, a ściana boczna i czołowa musi mieć grubość 120 cm. Obiekty pomimo niewielkich rozmiarów, są w stanie wytrzymać ostrzał z pocisków 105 mm. Nasze grubaski ważą po kilkadziesiąt ton i są jedno oraz dwu strzelnicowe. Było w nich miejsce na stanowisko CKM-u, leżaki dla karabinów, taboret, zbiornik na wodę i piecyk.

„Pozycja Bielsko” jest częścią fortyfikacji podlegających „Armii Kraków”, „Grupa Operacyjna Bielsko” otrzymała kryptonim „Boruta”. Do jej zadań należało zatrzymanie germańskiego oprawcy i zaangażowanie go w długotrwałą walkę pozycyjną chroniąc miasto i ważny węzeł komunikacyjny. Trzy Lipki (wzgórze przed wojną było miejscem ćwiczeń wojska), a nawet cztery po raz ostatni wtedy patrzyły z góry na Bielsko. One, jak i drewniany krzyż, zostały usunięte ze względów bezpieczeństwa, gdyż stanowiły doskonały punkt orientacyjny dla artylerii wroga.

Część ludzi nie lubi nazywania polskich fortyfikacji polowych słowem bunkier, gdyż jest ono pochodzenia obcego (podobnie brzmi w języku niemieckim, angielskim, a nawet szkockim), i może wprowadzać w błąd. Nie przeszkadza to jednak mieszkańcom i bywalcom określać je tym mianem.

Dzięki galerii fotograficznej, którą oddaję w Twoje ręce, bez ryzykowania wplątania się w pajęczyny obejrzysz, jak nasze schrony wyglądają od środka.