Jedziemy na CPN

Egzamin na prawo jazdy zdawałem pod Szyndzielnią w Fiacie 126, dzisiaj nie pamiętam modelu..., ale kolor miał niebieski. Kurs robiłem limuzyną i krążownikiem szos... Polonezem oraz miejskim samochodem, czyli maluszkiem.

Jak każdy polski kierowca w tamtych czasach korzystałem z usług Centrali Produktów Naftowych. Fotek nie jest zbyt wiele, ale wtedy nie pomyślałem, że będą inni dostawcy i w roku 2000 CPN zostanie przemianowany na Orlen. Dzisiaj część z nas po wyprawie wjeżdża do garażu, podłącza samochód do gniazdka i rano ma zatankowane. Kawa, hot dog może frytki do tego? Nie, wtedy paliwo było luksusem, a na stacji czasami można było zakupić płyn do spryskiwaczy Autowidol, Auto-szampon do mycia karoserii i luksusowy odświeżacz powietrza o zapachu poziomek.

Jak wiele produktów do 1986 i paliwo było reglamentowane, żeby zatankować legalnie należało mieć ze sobą kartki. Stacje były obsługiwane zwykle przez jednego pracownika, który musiał potwierdzić, że nam się należy... w szczytowym momencie było 45 rodzajów kartek na paliwo. Zanim dotarliśmy do dystrybutora (zwykle były dwa, ale jeden najczęściej był uszkodzony), musieliśmy odstać kilka godzin w kolejce.

Krzysztof Bartnicki w Dzienniku Telewizyjnym z 1989 roku informuje, że na ulicy Orlej kolejka jest na 69 samochodów, a czas oczekiwania to 3 godziny. Spowodowane jest to zapowiedzią podwyżki cen oraz brakiem surowca (dzienne dostawy obejmowały 3,5 tysiąca ton, zamiast 12 tysięcy ton). Zwykłe kartki upoważniały do zakupu 60 litrów paliwa na samochód, natomiast kierowca zawodowy, czyli taksówkarz, otrzymywał kartkę upoważniającą go do zakupu 250 litrów. Popularną metodą było posiadanie kilku samochodów, nienadających się do jazdy, w celu uzyskania dodatkowego przydziału. Benzyna była strasznie droga, a przeciętna pensja pozwalała na zakup 172 litrów E94.

O 4 rano masz ochotę na zimne piwko lub gorącą kawę? Nic prostszego dzisiaj całodobowe stacje są co kawałek.